Voorover vallen!
Het is alweer 28 jaar geleden dat ik mijn rug brak (partiële dwarslaesie) tijdens een motor ongeval. Na vallen en opstaan heb ik opnieuw leren ademen, praten en lopen op krukken. Een nieuw leven, andere opleiding. Een totaal andere richting dan (ik) uitgestippeld had.
En ondanks dat ik een ras optimist ben met veel humor, had ik ook die andere kant. Mezelf blijven bewijzen, doorgaan en niet teveel stilstaan. "Voor over vallen." Ergens voelde ik dat ik niet genoeg was. De wens van mijn vader dat ik in zijn voetafdruk ging staan.
En ondanks dat hij al heel wat jaren is overleden bleef zijn stem fluisteren in mijn oor, "je bent niet goed genoeg". Ik was zelfs op zoek naar een vervanger voor hem. Dit systeem hield me gevangen. Ik ontdekte op tijd deze val en ben eruit gestapt.
Het hield me tegen in mijn roeping: "Ik ben een levenskunstenaar. Die helpt gebroken heel te maken, om ten volle te leven".
Mijn verantwoording nemen en dingen aankijken die nog steeds moeilijk zijn. Ik ben onderweg en ga mijn roeping de wereld inbrengen.
De mensen om me heen zien deze roeping in mij. Een vriendin hing tijdens een festival bordjes op met typeringen. Dit was mijn bordje. Wat een compliment.