Afgelopen donderdag heb ik deelgenomen aan het panel van psy-salon, in Valkenswaard.
Psy-salon is een vorm van voorlichting en ontmoeting voor iedereen met een psychische kwetsbaarheid en betrokkenen.
Het onderwerp ging over omgaan met verlies. Ik zelf heb op mijn 23e een motorongeluk gehad. Zwaar gewond geraakt waarbij ik 3 maanden op de intensive care heb gelegen. Gebroken rug, opnieuw moeten leren praten, eten drinken, bewegen. Mijn leven zoals ik het kende was weg.
Wat was jou houvast? Hoe ben jij weer zo positief in het leven gaan staan? Dat was een vraag vanuit het publiek.
Gek genoeg, gaf ik antwoord, ik heb nooit houvast of steun ervaren vanuit de hulpverlening. De psychologe en maatschappelijk werker, daar kon ik niks mee. Hé en toch ben je hulpverlener geworden?
Ik ervaarde geen verbinding destijds met deze hulpverleners. Te veel afstand waarbij ik totaal geen kwetsbaarheid of openheid voelde bij mijn gesprekspartner.
Als hulpverlener een stukje van jezelf laten zien. Het stukje verlies en de pijn delen die je zelf hebt gevoelt. Dan kom je samen op een diepere laag, en zo kun je echt iemand helpen. De dag dat ik niet meer geraakt word in mijn werk. is de dag dat ik stop.
#omgaanmetverlies